Önce Küçük Bir Bebek Geldi Dünyaya
Sana Anne Olmayı O bebek Öğretecek Dediler
Güldüm..

Sevdim Onu
Hayatta Hiç Kimseye Bukadar Çabuk Isınıp
Konuşmadan İletişim Kuramazdım..
Doyumsuz Sevgi Neymiş Öğretti Bana..

İçimde Büyük Bir Şevkat Vardı Ona Karşı..
Gözünde Damla Görmekte Neymiş
Yüzü Buruk Olunca Bile Sanki Dünyalar Yıkılırdı Başıma..
Şavkatin En Ağırını Öğretti Bana..


Benden Daha Değerli Canların Olduğunu Farkettim..
Canımı Onun İçin Hiçe Sayabilirdim.
O Bana Allah’ımın Emanetiydi Canım Pahasına Onu Korumalıydım.
Öylede Yaptım...

Nefes Alıp Vermek Ne Güzelmiş Meğer..
o Uyurken Usulca Sokulup Yanına
Nefesini Dinledim Şükür Ettim Yaradana..
Her Nefesi İçin Gülümseme Bağışladı Bana..

Uyumanın Güzelliği vardı Birde
Avcunun İçine Bir Tane Parmağımı Koyardım O Uyurken
Sıkı Sıkı Tutardı Parmağımı Pamuk Eleriyle..
Dünyada Onun Uykusundan Daha Güzel Ne Vardı.

Hayalini Kurduğum Gün Geldi Nihayet
Anne Dedi Bana ANNE..
Duygularımı Anlatamazdım Kimseye
Hadi Bir Daha Söyle Anne De Diye
Saatlerce Konuşturmaya Çalıştığım Günler Hala Gülümsetir Beni..

Sonra Annemi Anladım
Kıymetimizi Canından Daha Çok Sevdiğini
Annelik Ne Yüce Bir Duyguymuş Meğer..